Slechthorendheid en doofheid komt uiteraard ook voor in Suriname. In de medische praktijk wordt er echter slechts een “topje van de ijsberg” gezien en dat is niet zo vreemd, want het is eigenlijk geen “ziekte”. De kinderen met slechthorendheid zijn inderdaad gezond en ontwikkelen zich verder ogenschijnlijk heel normaal in vergelijking met hun horende leeftijdsgenoten.

Wereldwijd worden per 1,000 geboortes 1 tot 2 kinderen met een aangeboren gehoorverlies geboren. Voor Suriname betekent dit waarschijnlijk tussen de 10 en 20 kinderen per jaar bij een totaal van ongeveer 10,000 geboorten.

Het kunnen horen vanaf de geboorte is essentieel voor het programmeren van de hersenen om een taal kunnen spreken: de zogenaamde spraaktaalontwikkeling. Dit proces van programmering heeft een piek rond de leeftijd van ongeveer 9 maanden en neemt vanaf het 3^de tot 4^de levensjaar snel af. Als kinderen ruim voor die snelle afname dus niet horen, gaan zij dus ook niet kunnen spreken, ook al komt het horen daarna wel tot stand.
Er is dus maar een beperkte tijdsperiode om vast te stellen dat een kind slecht hoort en om er wat aan te doen. Willen we een goede kans maken dat het kind geen “niet-te-corrigeren”
spraaktaalontwikkelingsachterstand heeft, dan moet het kind dus horen rond het 2^de en uiterlijk voor het 3^de levensjaar.

Taal is het belangrijkste communicatiemiddel. Bij doven en slechthorenden is communiceren door middel van gesproken taal ernstig of helemaal verstoord. Dit heeft een negatief effect op de andere ontwikkelingsgebieden van de baby of peuter, kleuter en het schoolkind.
Door de audiologische beperking komt de ontwikkeling van de baby op verschillende gebieden in gevaar. Met name de spraaktaalontwikkeling wordt ernstig bedreigd, voor zowel het dove als voor het slechthorende kind.
Vroege interventie is noodzakelijk om recht te doen aan de goede spraaktaalontwikkeling, hoor ontwikkeling, sociaal-emotionele ontwikkeling en cognitieve ontwikkeling van het kind. Ook geven interventies richting aan ouders in de omgang met hun kind en allerlei andere zaken er omheen.

Bekijk ook de volgende medische onderzoeksartikelen;

Prevalence of permanent childhood hearing impairment in the United Kingdom and implications for universal neonatal hearing screening: questionnaire based ascertainment

The longitudinal follow up of a universal neonatal hearing screen: the implications for confirming deafness in childhood.study.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22686437

Slechthorendheid kost de gemeenschap als geheel erg veel geld als het niet behandeld wordt. Denk daarbij vooral aan de verminderde inzetbaarheid van overigens gezonde landgenoten die met adequate hulpmiddelen of behandeling een grotere bijdrage aan onderhoud en ontwikkeling van zichzelf, familie en gemeenschap.
Slechts een deel van de kinderen met een gehoorverlies komt in beeld bij de medisch specialist. Van de afgelopen jaren zijn de onderstaande gegevens verzameld. Daarbij wordt er onderscheid gemaakt in slechthorendheid waarbij de verwachting is dat er met een normaal hoortoestel wel voldoende gehoor voor spraaktaalontwikkeling kan worden bewerkstelligd en doofheid, waarbij een hoortoestel onvoldoende zal helpen.
Vanwege het ontbreken van neonatale gehoorscreening worden de kinderen helaas te laat aangemeld met alle negatieve gevolgen voor de ontwikkeling. Bij bijna alle kinderen in de tabel hiernaast is de spraaktaalontwikkeling reeds tot stilstand gekomen.